Wiatr

Wiatr to poziomy ruch powietrza. Powstaje w wyniku różnic ciśnienia atmosferycznego, zmian temperatury powietrza oraz różnego ukształtowania powierzchni. Powietrze przesuwa się z miejsca o wysokim ciśnieniu do miejsca o niskim ciśnieniu. Gdy planeta jest ogrzewana przez Słońce szybciej nagrzewa się ląd, wolniej powierzchnie wód, czyli morza i oceany. Jego nagrzanie powoduje powstanie układu wysokiego ciśnienia, a co za tym idzie większe oraz szybsze parowanie. Im cieplejsze powietrze tym ma mniejszą gęstość i bardziej się unosi do góry - jest to prąd wstępujący. W miarę unoszenia się powietrza ku górze jest go znacznie mniej przy powierzchni wskutek czego ciśnienie się obniża. Od dołu dopływa powietrze chłodne i przesuwa się ono w stronę powietrza ciepłego.

 

Znając rozkład obszarów o ciśnieniu wysokim i niskim oraz pamiętając, że wiatr wieje zawsze od wyżu do niżu, można przewidzieć, w którą stronę będzie wiał. Ważne jest przy tym, by pamiętać, że podając kierunek wiatru, mówimy, z której strony on wieje. Jeśli na przykład wiatr wieje z zachodu na wschód, jest to wiatr zachodni. Jeżeli jest odchylony od kierunków głównych (N, E, S, W), to można na przykład określić kierunki pośrednie: NE – północno‑wschodni, NW – północno‑zachodni, SE – południowo‑wschodni lub SW – południowo‑zachodni. Prędkość wiatru jest tym większa, im większa jest różnica ciśnień. Do pomiaru kierunku i prędkości wiatru służy przyrząd zwany wiatromierzem, bardzo często wykorzystywany w kitesurfingu.

W 1806 roku irlandzki fizyk, admirał Francis Beaufort, na podstawie obserwacji powierzchni wody i kształtu żagli, opracował skalę siły wiatru. Skala ta, nazwana na jego cześć skalą Beauforta, została potem przystosowana do dokonywania pomiarów na lądzie. Do dzisiaj jest popularnym i wygodnym sposobem opisywania prędkości wiejącego wiatru. Największa odnotowana prędkość wiatru w Polsce została zmierzona w 1990 roku na górze Śnieżce w Sudetach i wyniosła w porywach około 345 km/h. Natomiast największa, odnotowana przez człowieka prędkość wiatru na świecie wyniosła około 408 km/h. Pomiaru tego dokonano na australijskiej wyspie Barrowa podczas huraganu w 1996 roku. Niektóre źródła podają nawet większe wartości.

W kitesurfingu najczęściej używanym określeniem odnoszącym się do wiejących wiatrów jest stosunek jego kierunku wiania do lini brzegowej. Dzieki czemu w sposub bardzo przejrzysty określamy kąt nacierania wiatru na linię brzegową używając takich określeń jak: side shore, offshore, onshore i im pochodne. Więcej o tym poczytasz TUTAJ.